LAPUDR

Nie trzeba przedstawiać ani autora, ani wiersza. Jeżeli szukać nastrojów jesiennych, to wszystkie je możemy sprowadzić do wspólnego mianownika – deszcz. W deszczu pejzaże smutku uderzają dźwięcznie o parapet, budząc uśpione wspomnienia. Krople rozlewają myśli – te przywodzą skojarzenia. Nam przyniosły ulotność, którą ubrałyśmy w przeźroczystość. Post rysowany deszczem już dzwoni o szyby ... (wkrótce)

No need to present neither the author nor the line. If you are looking for the moods of autumn, all of them can be reduced to a common word –rain. In the rain landscape of sadness hits resonantly over the sill, awakening slumbering memories. Drops spilling thoughts – evoke associations. To us they brought fleeting, which we dressed up in transparency. Post drawn by the rain already ringing through the glass ... (soon)
(ENGLISH VERSION available in pieces - here -, or try translator)

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,

Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną
I światła szarego blask sączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...
Wieczornych snów mary powiewne, dziewicze
Na próżno czekały na słońca oblicze...
W dal poszły przez chmurną pustynię piaszczystą,
W dal ciemną, bezkresną, w dal szarą i mglistą...
Odziane w łachmany szat czarnej żałoby
Szukają ustronia na ciche swe groby,
A smutek cień kładzie na licu ich miodem...
Powolnym i długim wśród dżdżu korowodem
W dal idą na smutek i życie tułacze,
A z oczu im lecą łzy... Rozpacz tak płacze...

To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny

I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,

Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...

Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną

I światła szarego blask sączy się senny...

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

Ktoś dziś mnie opuścił w ten chmurny dzień słotny...

Kto? Nie wiem... Ktoś odszedł i jestem samotny...

Ktoś umarł... Kto? Próżno w pamięci swej grzebię...

Ktoś drogi... wszak byłem na jakimś pogrzebie...

Tak... Szczęście przyjść chciało, lecz mroków się zlękło.

Ktoś chciał mnie ukochać, lecz serce mu pękło,